Goodbye sweet America…

Al moeite met de gedachte 1,5 liter water naar binnen werken per dag? Ga dan vooral niet teveel tijd besteden in de niet-uit-te-houden-hitte van Arizona. Met de verplichte 4 liter water per 24 uur voel ik me net een opgeblazen zwembad die op het punt staat te overstromen. Factor 50 zou zogenaamd je zogenaamd tegen de UV straling 12 moeten beschermen waardoor ik altijd enorm wit uitsla, om de enige nadelen van de USA maar te noemen..
Na een maand mijn leven voortgezet te hebben in de USA is het helaas alweer tijd om naar huis te gaan. Onze laatste dag spenderen we uiteraard aan Nederland aanmoedigen in de wedstrijd tegen Brazilie. In de lounge van ons hotel hebben we 90 minuten in spanning toegekeken samen met een aantal Brazilianen wat het nóg spannender maakte! Niemand verwachtte dat we zouden winnen, dus het effect was des te mooier! In heel NYC hebben we tegen iedereen lopen roepen en zingen die een oranje of Braziliaans shirt aan had. In het Empire State Building *the closest thing to heaven in this city* rende een Nederlandse man naar ons toe om geschokt naar adem te happen als wij in alle enthousiasme de uitslag vertellen. Het Britse leger wilde maar al te graag met ons op de picture en Robyn kwam tot alle verbazing een oude bekende tegen en haar Amerikaanse vriend die door ons opviel door zijn Nederlandse voetbalshirt.
De rest van de middag spenderen we in de Upper East Side waar we worden aangezien als lokale inwoners (terwijl we eigenlijk opzoek zijn naar de bekende gezichten van Ed Westwick & Chase Crawford). Voor het laatst genietend in Central Park besluit ik mijn laatste beltegoed van mijn Amerikaanse telefoon op te bellen aan mijn mams die erg enthousiast reageerde op mijn bijna thuiskomst in tegenstelling tot ons. Mentaal voorbereidend op onze lange vlucht en onze volgepropte koffers gevuld met een maand lang haute couture, genieten we voor de laatste keer van alles wat Amerika ons gegeven heeft. Down maar toch tevreden gaan we naar het vliegtuig waar we overal gefeliciteerd worden met de voetbal wedstrijd zodra ze ons Nederlandse paspoort zien. 7 uur in het vliegtuig van New York naar Londen verdoen we onze tijd met films kijken, herinneringen ophalen van Sammy & Thessa die me meerdere malen moesten wakker maken achter de laptop, nieuwe tradities starten tot ons Las Vegas nummer ‘Right Round’ wat ons bracht tot de poging tot slapen. Moe en geduldloos in Londen hebben we nog vertraging waarna we éindelijk landen in Amsterdam.. Gelijk worden we omringt door allemaal Nederlands om ons heen wat gelijk de magie van daadwerkelijk alles laat verdwijnen. Onze standaard woordjes ‘saaai’, ‘scheiiids’ & ‘Benauwd’ waren verleden tijd en zo is de liveshow van Arizona opeens geheel waar met ons onderwerp ‘traces of the past’. Vanaf nu behoren al onze herinneringen tot de traces of the past, maar het was een ervaring dat we nooit meer zullen vergeten. Heel de gate was bedekt met onze families wat wel een mooi effect meenam. Jane, Thessa, Robyn & ik moesten hier ook afscheid nemen (nja, we zien elkaar donderdag weer maar you get my point..), Met tranen in onze ogen gaan de knuffels rond en met ons charmante hairdo’s, wallen en de halve make-up dankzij onze lange vlucht is het tijd om terug naar Breda te vertrekken.
De USA was een geweldige ervaring wat ik voor geen goud had willen missen. Naast veel nieuwe mensen te leren kennen is de band tussen vele nu zoveel sterker, in geen mogelijkheid dat we elkaar ooit nog uit het oog kunnen verliezen. Zoals ze in Arizona zouden zeggen: ‘’ love you, you are like totally awesome love’’. Mijn enorme jetlag zorgt voor een dikke Comaslaap die nu gaat beginnen voor ik kan beginnen aan het grote fotoboek!
Thanks everyone and the USA for this amazing & unforgetable trip!